Dolina Rivendell

Gość

W tym temacie każdy może powiedzieć kilka słów o sobie. Czym się zajmuje, jakie są jego pasje, marzenia, plany, co zamierza robić w przyszłości. Jeśli ktoś chce, może wrzucić swoje zdjęcia :)

________________

Cóż mogę powiedzieć o sobie? Aktualnie uczęszczam do jednego z łódzkich gimnazjów, do klasy o profilu humnistyczno-teatralno-filmowym.
Jestem raczej typem samotnika, przyjaźnię się praktycznie tylko z jedną osobą. Innych ludzi czasem mimowolnie zrażam do siebie. Nie wiem od czego to zależy, po prostu nie potrafię złapać wspólnego języka z rówieśnikami. Często mnie nudzą, albo drażnią swoją niedojrzałością. Może to już taka zmora naszych czasów, że "coraz więcej wkoło ludzi, o człowieka coraz trudniej", jak pisał Stachura.
Najbardziej raniącym słowem, jakie usłyszałam, było to, że jestem obojętna. To chyba bylo jeszcze w podstawówce, gdy nie wykazałam zbytniego zinteresowania pewnej koleżance, która rozpaczała, po tym, jak rzucił ją ówczesny chłopak. A cóż ja miałam niedna poradzić, gdy mnie to po prostu bawiło :) No wiecie, zasmarkana ośmiolatka, która płacze za miłością swojego życia. Wtedy akurat przeżywałam odejście bliskiego cżłonka rodziny, dużo rozmyślałam o tym, jak to jest gdy ludzie odchodzą, czy Bóg istnieje, czy tak musi być - i takie sprawy wydawały mi się wyjątkowo mało znaczące. Ale słowa mimo wszystko ubodły i to bardzo.
Ogólnie jestem raczej takim "nadwrażliwcem" - może nie wzruszam się często, nie mam zbyt często typowych "dołków", czy coś, ale każde przykre zdarzenia gdzieś tam w sobie zamykam i na długo nie mogę o nich zapomnieć. Czasem też nie umiem sobie jasno zaznaczyć granicy między światem realnym, a tym nierzeczywistym.

Na codzień staram się bronić humorem, złośliwością, ironią. Dlatego zyskałam etykietkę "twardziela", mimo, że potem w środku wszystko przeżywam jeszcze mocniej.

Tak ogólnie to jestem osobą dość dziwaczną - sama siebie do końca nie znam, nie potrafię przewidzieć swoich zachowań.

Hobby? Niczego nie kolekcjonuję, nie gram na instrumentach, nie naprawiam starych samochodów... Czasem piszę. Ale tego nie lubię, więc to chyba nie hobby. Ale piszę, bo jakiś wewnętrzy nakaz czuję do tego ;)

W przyszłości... Chcę coś robić (taa, to bardzo mądre stwierdzenie). Chcę być wśród ludzi, robić coś, by im pomagać. Polityką się nie interesuję, ale chyba za dużo we mnie włóczęgi i samotnika, by się pchać do Sejmu. Nie zniosłabym tamtego kolesiostwa, niepisanych zasad, układów.
Kiedyś marzyła mi się rewolucja. Często się śmieję, że powinnam się urodzić w zeszłym ustroju, to bym miała przynajmniej z czym walczyć :)
A na razie te swoje zapędy starałam się realizować w szkole. Efekt? Nieudana akcja na rzecz tolerancji i wielka afera, gdy na plakacie znalazł się zwrot: Każdy jest pełnoprawnym obywatelem bez wzgłędu na (...) wyznanie (lub jego brak), kolor skóry, czy orintację.". To właśnie wtedy dowiedziałam się, że dla pana katechety ateista to nie człowiek, dla kilku niemiłych panów z IIe Murzyń też nie człowiek, a pani od WOS-u dygocącym głosem zapytała: "Czy pisząc 'orientacja', miałaś na myśli orientację polityczną?".
Może przesadzam, ale wtedy na głowę rzeczywiście spadł mi kubeł zimenj wody.

Kim chcę być z zawodu? Nie mam zielonego pojęcia. Studia - oczywiście, ale jaki kierunek? Filozofia? Dziennikarstwo? Polonistyka? Łodzka Filmówka?

Dużo tych pomysłów. Za dużo trochę :)

Teraz wy! ;)

Gość

Pewnie tyle nie napiszę, co Fayerka, ale co tam Smile

Studiuję biologię. Ale nie pedagogiczną - nauka w szkole byłaby koszmarem. Dlaczego biologia? Nikt chyba tego nie wie Smile

. Ja sama twierdzę, że zwiodła mnie moja miłość do wszystkiego co chodzi, pływa, lata lub pełznie. Przez to teraz się katuję botaniką, antropologią i ekologią Smile

. Z zamiłowania jestem humanistką, zresztą wywodzę się z rodziny historyków.

Kocham fantastykę - ale to wyznanie raczej nie zrobi tu wrażenia. Kocham też literaturę średniowiecza, kodeksy rycerskie, poematy itp. Chociaż za samą poezją nie przepadam. Za to mogę oddać swoją prawicę za mangę i anime Smile

Jestem nieco nerwowa. Ale jak trzeba wykazuję się cierpliwością godną kamienia. Przyjaciół znajduję raz na całe życie, ale bardzo ostrożnie ich dobieram. Jeśli kogoś polubię, to koniec. Takie osoby są dla mnie wszystkim, mam wręcz odruchy macierzyńskie wobec nich Smile

.

Ludzie mnie często drażnią. Ich głupota, ślepota i brak zdrowego rozsądku. Dlatego jestem strasznie złośliwa. Czasem chyba za bardzo. Nie cierpię rozmów z ludźmi "ograniczonymi". Od każdego wymagam pewnego poziomu, wiedzy podstawowej (jak można nie wiedzieć co to jest jidysz?! Myślałam, że zabiję koleżankę Smile

). Niektórzy twierdzą, że przesadzam. No cóż, nie będę się z nimi sprzeczać.

Nie mam określonego hobby. Zbieram książki. Moja biblioteka zawiera obecnie 925 tomów, dzięki podobnej mani moich dziadków i rodziców. kiedyś zbierałam figurki psów, ale mi przeszło.

Popieram akcję na rzecz tolerancji, Fayerko Smile

. niestety, też nie spotykam się ze zrozumieniem w tej sprawie. Być może dlatego, że objawia się tu mój wybuchowy charakter każący każdego rasistę, antysemitę i homofoba wykąpać w smole, obtoczyć pierzem a w drastycznych przypadkach jeszcze podpalić.

Brak mi marzeń. Zbyt wiele odeszło w siną dal, więc darowałam sobie kolejnych rozczarowań. Obecnie myślę już tylko o jednym: dom, psy, koty i miła praca ze zwierzętami. Ewentualnie Namibia i jakiś piękny rezerwat. Ale nie liczę na tyle szczęścia.

A jednak całkiem sporo się tego nazbierało...

Ariana

To i ja skrobnę nieco o sobie. Obecnie kończę pierwszą klasę szczecińskiego liceum, profil matematyczno-fizyczno-informatycnzy. Dużo ludzi, zwłaszcza jak mnie nie zna <głównie osobiści> dziwi się, że nie jestem humanistką. A to pewnie z tego względu, że można mnie często zobaczyć z zeszytem i piórem w ręku, bo nawet na przerwach i lekcjach potrafię skrobać fanfiki.
Do piętnastego roku życia byłam jedynaczką, dwa lata temu doczekałam się w końcu braciszka. I dobrze mi z tym.
Może nie jestem samotnikiem, ale dobrze czuję się w małych grupkach osób. Wpłynęło i wpływa na to kilka rzeczy. Przede wszystkim jeszcze do niedawna byłam koszmarnie nieśmiała. I w podstawówce, i potem w pierwszej klasie gimnazjum byłam trochę uważana za "tą inną". A to dlatego, że kocham czytać i chodziłam z nosem w książce. Był czas w pierwszej klasie gimnazjum, że bardzo brałam do siebie zaczepki głupich chłopaków z klasy sportowej. I przy okazji wychodziłam znowu na dziwną, bo dużo dziewczyn szalało na punkcie tych chłopaków a ja raz na zawsze straciłam do nich szacunek i uważałam za po prostu głupich. A uroda nie robi na mnie wrażenia. Dopiero w drugiej klasie, między innymi za sprawą nowej przyjaciółki, której nigdy nie brakło śmiałości, otworzyłam się trochę i nabrałam pewności siebie. No i nabrałam elastyczności, któej nawet wg mamy mi brakowało.
Druga rzecz to kwestia wychowania. Jeśli mogę to tak nazwać, zostałam wychowana w "inteligenkiej" rodzinie. Poza tym zawsze byłam traktowana poważnie, nie jak smarkacz i przez to na dużo spraw patrzyłam i patrzę w sposób bardziej dojrzały niż większość moich równieśników, co prowadzi czasami do spięć. Bo ja jakoś nigdy nie mogłam pojąć pojęcia "podoba mi się ten a ten". No i gapienia/ślinienia się do chłopaka, z którym nigdy nawet słowa nie zamieniłam. W tej kwestii nigdy nie mogłam się dogadać z koleżankami, ale akurat dobrze mi z tym. Ja sama muszę najpierw kogoś dobrze poznać, zaprzyjaźnić się, żeby spróbować czegoś bliższego. Jakoś wygląd nie jest dla mnie ważny.
Dużo było takich sporów i rzeczy, w których miałam odmienne zdanie niż reszta. Najlepiej podsumowuje mnie zdanie, któe gdzieś kiedyś przeczytałam i które strasznie mi się podoba: "czy to ja jestem inna, czy to świat jest dziwny?" I w sumie nie wiem, która odpowiedź jest prawdziwa, ale wiem, że dobrze mi z tym, jaka jestem.
Z wyglądu jestem dość wysoka, mam długie złotoblond włosy i błękitne oczy.
Co lubię? Uwielbiam książki, odkąd w pierwszej klasie podstawóki dorwałam się do książek Alfreda Szklarskiego. Nie uprawiam żadnego sportu, nic nie zbieram.
Piszę. Od roku sprawia mi to ogromną frajdę i piszę fanfiki do różnych fandomów, zależy na co akurat mam fazę. Marzy mi się napisanie czegoś własnego, ale czy mi się uda, nie wiem. Wszystko jeszcze przede mną.
Co będę studiować, nie wiem, i zaczyna mnie to coraz bardziej przerażać.
Ogólnie jestem sobie takie dziwadełko, ciałem ścisłowiec, duszą humanistka. I często niepoprawna romantyczka. To chyba na tyle.

Gość

Gość

Właśnie o to mi chodzi Fayerko. Teksty typu "ciota" "asfalt" czy wyjątkowo idiotyczne dowcipy o krematoriach i Żydach doprowadzają mnie do wrzenia. Straciłam przez to kolegę. Był naprawdę fajny, ale zaczął opowiadać rasistowskie i antysemickie kawały. Pokłóciliśmy się i od tej pory ani słowa. On się nie zmienił a ja nie będę tego tolerować.

Co do chłopaków... Nie interesują mnie za bardzo. Dosłownie. W gimnazjum z powodu zbyt wysokiego stężenia hormonów w okolicy trochę się porozglądałam, ale nie pociągało to mnie. Taka moja pokręcona natura. Jedna z moich koleżanek zakochuje się z częstotliwością: jeden rok - dwóch chłopaków. Najczęściej ich nie zna, nie rozmawia z nimi, tylko mnie męczy opowiadając jacy są boscy. Doprawdy, moja cierpliwość i jej zaślepienie mnie zadziwiają Smile

Ariana

Tolerancja. Jakoś niogdy nie miałam specjalnych uprzedzeń. Osobiście jestem osobą wierzącą ale nie mam problemu ze zrozumieniem, że ktoś nie wierzy. W sumie takiego bardzo głębokiego spojrzenia na to, że nie wolno osądzać ludzi na podstawie pierwszeo wrażenia, nauczyły mnie dwie osoby: przyjaciółka i dobry kolega z klasy. Oboje byli na swój sposób "inni". Nie chcę się zgłębiać, o co dokładnie chodziło z tą innością, dość, że naprawdę staram się poznać osobę, nim wydam o niej osąd. Inna sprawa, że często trafnie oceniam ludzi na pierwszy rzut oka.
O czym zapomniałam wspomnieć. Nie znoszę chamstwa i prostactwa. Mam w klasie paru delikwentów, których po prostu organicznie nie trawię. Bo jak tu trawić osobnika, który to zlewa na wszystko i chwali się, ile to on ostatnio wypił? Przepraszam, ale akurat tu się nie walnęłam w ocenie. A że w klasie mam 24 chłopaków a nas dziewczyn jest pięć, to czasem bywa fajnie.

EDIT: Mi się do tej pory zdarzyło być dwa razy zakochaną/zauroczoną czy jak to tam nazwać. Raz w wyżej wspomnianym koledze, z którym do tej pory się przyjaźnimy i miło rozmawiamy mimo różnicy zdań w wielu sprawach. A zauroczona byłam, ale nic nie wyszło. I w sumie mimo wszystko miło wspominam tamten okres. Drugi raz zdarzyło mi się niedawno, w tym roku. Najpierw poznałąm, fajnie się gadało, potem przez jakieś półtora miesiąca było romantycznie, ale doszłam do wniosku, że nie mamy w zasadzie o czym pogadać i że się koszmarnie nusdzę. No i wzięłam nożyk i ucięłam wsystko w jednej chwili. Jeśli miał do mnei o to żal, to nie dał po sobie znać.
Ja również nie trawię dowcipów o Żydach/kalekich czy tego typu, bo są po prostu obrzydliwe.

Gość

Gość

Moja co miesiąc ma depresję, że nikt jej nie kocha i będzie starą panną. Pomińmy litościwym milczeniem fakt, że ma dopiero dwadzieścia lat...

Gość

Ariana

Ja na szczęście poza paroma pannami w gimnazjum miałam w klasie dziewczyny, które nie śliniły się na odległość. A teraz jest nas całe pięć w klasie, chłopaków mamy masę, ale wszystkie koleżanki są normalnie myślące. Ja nie mogę powiedzieć, żebym miała konserwatywną rodzinkę, wręcz przeciwnie, a przynajmniej od strony mamy. Np. ja nie mówię ciociu/wujku/babciu tylko zazwyczaj po imieniu. Tak się jakoś przyjęło u rodziny ze strony mamy i tak zawsze było. Co innego u taty - tak jest i babciu i dziadku, ale np. do taty siostry mówię po imieniu.
A o sobie zapomniałam wspomnieć, że jestem leworęczna Wink

I wbrew pozorom nie jestem upaćkana atramentem, mimo że piszę piórem xD

Gość

Mówiąc o konserwatyźmie w rodzince, również nie miałam na myśli rodziców. Oni są o bardzo liberalni, mój tata nawet kiedyś zaproponował mi, czy chciałabym mówić mu po imieniu. Ale stanowczo odmówiłam, nie pasowało mi to. Wolę swojskie tatuś, albo zwyczajnie - tato.

Za to do dzoadków mam zwyczaj zwracac się w tzrceciej osobie: "czy babcia mogłaby, czy babcia chce...". Tak już się u nas utarło, że jest to okazaniem jakiegoś szacunku.

Ja jestem praworęczna, ale moim znakiem szczególnym jest cała masa blizn na całym ciele xD Taki już ze mnie pechowiec, że ciągle gdzieś się wywalę, potknę, uderzę... Kiedyś, jak tak sobie te szramy liczyłam, to doszłam do zastraszającej liczby 34 ;)

Ariana

Ja też mówię mamo i tato, chociaż zwłaszcza mamie nie przeszkadzałoby, gdybym mówiłą po imieniu. Zawsze się irytuje, jak siostrzeństy taty mówią do niej per ciocia i czasem właśnie w trzeciej osobie, a mama tego straszliwie nie znosi. Ja sama nigdy tej formy nie używałam i nie używam, nie lubię. Jak są starsze ciocie w rodzinie taty, to są na "ciocia" ale potem mówię na ty. I jeszcze nikt się mnie w tej kwestii nie czepiał <całe szczęście>
Ja raczej szram nie mam, mama się zawsze śmiała, że ja rzadko miałam chociażby kolana porządnie zdarte. Ale mam krechę na kolanie po tym jak się bodajż cztery lata temu zwaliłam z roweru na żwir. Byliśmy w Szwecji na wakacjach i pojechaliśmy sobie na wycieczkę. Przestraszyłam rodziców, bo po upadku jakoś mi się ciemno przed oczami zrobiło. Tak to już u mnie jest, że czasami reaguję na krew. Ale tylko czasami - może się lać i nic, a może być trochę, i mi się kręci w głowie. W zasadzie zdarzyło mi się tak może ze cztery razy w życiu. Raz wystraszyłam jedną ciocię, która jest weterynarzem i poprosiła mnie, żebym przytrzymała jej domowego psa żeby mogła mu paznokcie obciąć. efekt był taki że jak szłam z kliniki do domu to obiłąm się chyba o wszystkie zakręty, tak mi świat wirował przed oczami. Ale zwykle krew mi nie przeszkadza, nie boję się ani nie brzydzę.
Właśnie, a jak to u Was ze strachami/lękami? Ja jakoś nie boję się żadnych robali/pająków, ale nie lubię mrówek. Nie uciekam z krzykiem, ale nie przepadam, jak mi tak włazi na koc jak się opalam czy coś. Nie mam klaustrofobii, ale odczuwam dyskomfort na myśl, że miałabym wejść np do kanału czy tunelu. Pewnie jakbym musiała, to bym wlazła, ale bez szczególnej przyjemności.

Gość

Widzę, że temat rozszedł się tak jakby w szwach... To może ja się wtrącę.

Mam 33 lata, wykonuję zawód księgowej / kadrowej / specjalistki od ZUS. Nie cierpię tego i mam zamiar rzucić pracę z końcem roku. Tylko nie mówcie niczego mojej szefowej - ona jeszcze nic nie wie Wink

. Wykształcenie mam jeno średnie ogólne, na studia żadne nie poszłam i nie mogę powiedzieć, żeby było mi bez nich jakoś źle. Teoretycznie mieszkam z Rodzicami i młodszym bratem trzy wioski od Poznania; praktycznie mieszkam w Poznaniu, w biurze, w którym pracuję. Z psem. Mieszkam. W biurze. I pracuję. Psa mam rasy eurasier, pięcioletniego, kudłatego (jak to eurasiery) i kompletnie niewychowanego (jak to ja). Dobrze mi z nim. Z natury i z przekonania jestem introwertyczką, niewiele jest osób, z którymi nawiązuję bliższą znajomość, jeśli nie muszę. Jestem złośliwa, ironiczna i ogólnie przykra. Bo tak. Lubię czytać, lubię pisać i lubię tłumaczyć fanfiki potterowskie z angielskiego. Lubię mangę i anime, acz po wpadnięciu w potterowską pułapkę odeszłam od m/a... mniej więcej na odległość wzroku. Nadal czasem coś obejrzę ("Nodame Cantabile" ostatnio - miodzio!), rzadziej sięgnę po mangę, ale też się zdarza. E... Nie umiem śpiewać - przynajmniej tak twierdzą moje koleżanki z pracy Twisted Evil

. Chętnie poszłabym na karaoke, ale nie mam z kim, a odnoszę wrażenie, że samej trochę głupio by było. Nie umiem malować / rysować / rzeźbić; w ogóle nie mam zdolności graficznych. Nie umiem na niczym grać, a każda próba nauczenia kończyła się raczej szybko. O właśnie: mam słomiany zapał. Staram się z tym walczyć, lecz zwykle przegrywam. Sama ze sobą, heh. Teraz na przykład powinnam tłumaczyć kolejny fik potterowski, a nie... OK, no to kończę. Pewnie mi się później przypomni jeszcze coś [i]niezwykle istotnego[i], to najwyżej dopiszę.

Marysia

Dobra, ja też coś o sobię naskrobię..

Mam na imię Maria (trudno się domyślić Razz

), obecnie skończyłam klasę szóstą i idę do gimnazjum.. Jestem dobrą uczennicą i lubię czytać książki, szczególnie fantastykę, ale inne też (byleby się dobrze czytało Wink

). Nie mam szczególnego hobby - czytam, piszę, jeżdżę na łyżwach/rolkach/rowerze, pływam, biegam... Jestem miłośniczką "Władcy Pierścieni" i "Opowieści z Narnii", chociaż ostatnio bardziej przysunęłam się w stronę "Władcy...". Lubię również rysować (o, coś nowego Smile

) i przyznam się, że nawet nieźle mi to wychodzi. Wycieczki górskie są dobre dla mnie, tak samo jak wyprawy na grzyby w głęboki, ciemny las..(mrook Razz

). I to by było na tyle. Jak coś się zmieni, to dopiszę. Very Happy

Gość

No i na mnie czas przyszedł.
Mam na imię Adrianna, choć oczywiście wszyscy mówią do mnie Ada. Właśnie skończyłam trzecią klasę gimnazjum i już po wakacjach rozpocznę naukę w II LO w Olsztynie. Szczerze mówiąc boję się tego co będzie - surowości nauczycieli, ogromu nauki, pracy, nieprzyjaznej klasy.
Jeśli chodzi o charakter, to jestem miła, uprzejma, trochę za bradzo potulna. Z powodu średniego wyglądu jestem strasznie nieśmiała, można powiedzieć że się wręcz izoluję, dopóki nie upewnię się że dana osoba "nic do mnie nie ma". Za to w gronie przyjaciół pokazuję pazurki, bywam wredna, rzucam żartami i jestem duszą towarzystwa.
W wolnych chwilach rysuję (raczej nieudolnie), czytam książki, słucham muzyki (głównie filmowej), oglądam filmy lub siedzę przy komputerze, najczęściej czytając fanfiki. Uwielbiam także piesze wycieczki, jeżdzę na rowerze i spotykam się z przyjaciółkami.
Nie mam pojęcia kim chcę być w przyszłości. Mam nadzieję na ciekawy zawód, który zapewniałby mi pieniądze na dostatnie życie.
Co do miłości, to choć parę razy ktoś wpadł mi w oko, nigdy z nikim nie chodziłam. Mój idealny nie musi być zabójczo przystojny, ważniejszy dla mnie jest jego charakter, czy jest ciepły, opiekuńczy, choć długimi, ciemnymi włosami i umiejętnością gry na gitarze też bym nie pogardziła. Smile

Unikam wszelkich używek, jedyną której próbowałam to alkohol - rodzice dawali mi łyczek na spróbowanie i szczerze mówiąc nie smakowało mi ani wino ani piwo, co nie oznacza że powiedzmy na studiach dalej mi ta niechęć zostanie. Taka postawa jednak źle wróży dla mnie na przyszłość, ponieważ moja przyszła klasa nie ma raczej takich ograniczeń i narazie wiem, że nie piją trzy osoby na trzydzieści. Jestem tolerancyjna i to nie ja mam coś do pijących, tylko oni do mnie.
Stanę się więc pewnie tą gorszą, kujonką, co nie potrafi się bawić. A ja przecież wcale nie jestem świętoszkiem i nieraz zdarzałymi się wpadki w mojej eduklacyjnej karierze - wagary z w-f, uczenie się rano na testy, odpisywanie prac domowych, lenistwo... Ech, już się boję września, jak popatrzę co teraz dzieje się na profilu mojej klasy.
Mogę jeszcze dodać że strasznie boję się pająków, jestem straszną konserwą, jak to nazywa moja mama - czyli raczej nie przepadam za zmianami. Oczywiście uwielbiam książki Tolkiena, C. S. Lewisa i lubię cykl pani Rowling, a właściwie jego fandom.
To tyle o mnie, strasznie się rozpisałam, mam nadzieję że niedługo już całkiem zadomowię się na tej wspaniałej stronie.

Marysia

Lalaith

Może i ja wreszcie coś skrobnę.
Na chrzcie dano mi Natalia. Rodzina tak właśnie się do mnie zwraca, dla znajomych jestem Ness - przy okazji jest to mój nick na kilku forach. Jestem tuż przed trzecią klasą najbardziej prestiżowego gimnazjum w Lublinie. Uwielbiam, kocham, ubóstwiam książki. O fickach nie wspomnę. Mój rekord, o ile pamiętam to dziesięć książek w jeden dzień, takich po 250 stron każda. Byłam chora i kończyłam czytać po raz pierwszy Sagę o Ludziach Lodu, to moja wymówka. Dodatkowo lubię słuchać muzyki, najróżniejszej. Na mojej mp3 jest i Miley Cyrus, i Metallica.
Co jeszcze można o mnie powiedzieć... Lubię mangę i anime, chociaż moja wiedza opiera się głównie na mandze Fullmetal Alchemist i anime Sailor Moon. Co nie znaczy, że innych nie znam. Aczkolwiek cała moja wiedza pochodzi od przyjaciółki, siedzącej w tym dość długo.
Jestem humanistką z pochodzenia i powołania. Cała rodzina jest negatywnie nastawiona do matematyki i fizyki, oprócz mojego brata, który skończył filozofię przyrody nieożywionej i pisał pracę magisterską o podróżach w czasie w aspekcie fizycznym czy coś takiego. Jak pisałam, fizyka i matematyka to moja pięta achillesowa, ale w tym roku miałam na koniec czwórki, co było dla mnie zdziwieniem, bo średnio dwa razy w roku dostaję z fizyki pałę. Kocham za to historię, co również jest uwarunkowane genetycznie.
Mój charakter jest dziwny. Bardzo dziwny. Najlepiej go w sumie opisuje enneagram. Ale nie wszystko, co tu pisze, zgadza się z moim usposobieniem.
"Czwórka ze skrzydłem pięć: 4w5 - "Włóczęga"
Skrzydło 5, daje czwórce introwertyczne zachowanie, odsuwanie się od innych, złożoną osobowość. Ta czwórka może być intelektualistką ale posiada wyjątkową głębię uczuć. Jest otwarta na duchowe i estetycznie doznania. Znajduje wiele znaczeń dla prawie wszystkich zdarzeń. Może posiadać silną potrzebę i umiejętność aby realizować się artystycznie. Samotnik, wygląda tajemniczo i jest trudna do "rozszyfrowania". Do świata zewnętrznego podchodzi z rezerwą, ale wewnętrznie bardzo go przeżywa. Gdy się w końcu otwiera, to bardzo gwałtownie i całkowicie, bez żadnych oporów.
W stresie, 4w5 bardzo łatwo popada w alienację i depresję. Wiele czwórek z tym skrzydłem ma odczucie zupełnej inności, jakby pochodziły z innej planety. Narzeka na swój obecny los, wspomina i przeżywa wiele razy zdarzenia z przeszłości. Dość często ma posępne oblicze, odsuwa się od innych z uczuciem zawiedzenia lub poczuciem wstydu. Żyje we własnym świecie bólu i straty. Może mieć bardzo chorą duszę, wyobrażać sobie i interesować się własną śmiercią. "
Zwłaszcza te dwa ostatnie zdania są nieprawdą.
Jestem brunetką. Taką nietypową, bo zwykle moje włosy są bardzo ciemnobrązowe, ale aktualnie ich kolor nazywa się granatowa czerń. Oczy mam czekoladowe, zakryte okularami o szkłach minus sześć. Podejrzewam jednak, że wada pogłębiła mi się cokolwiek, bo są za słabe. Nie jestem ani wysoka, ani niska, za to zdecydowanie ważę zbyt dużo. To też niestety uwarunkowane jest genetycznie.
Mogę wspomnieć jeszcze, że chcę zostać archeologiem, bądź dziennikarką.
Cóż, jakieś pytania?

Gość

Jak już jestesmy przy strachu przed nową szkołą...
Ja również bardzo obawiałam się pójścia do gimnazjum. Niby połowa mojej klasy również się do niego wybierała, ale i tak czułam się osamotniona. Najlepsza (i jedyna) przyjaciółka została przyjęta do katolickiej szkoły, a dla mnie, jako dla osoby o wątpliwej wierze, było to nie do pomyślenia, by pójść razem z nią.
Po dwóch gimnazjalnych latach muszę powiedzieć, że gimnazjum jest kompletnym stanem przejściowym, to raczej liceum i podstawówka najbardziej wbijają się w pamięć. Najlepsze co w gim. można zrobić, to "przezimować" pierwsze dwa lata, a na ostatnim się sprężyć, by zdać egzamin ;)
Ale zapewniam was, że te wszystkie lęki dotyczące nowych, grożnych nauczycieli, starszych uczniów, kocenia, czy czego tam jeszcze, są całkowicie bezpodstawne. Ludzie zazwyczaj są fajniejsi, dojrzalsi, ma się dużo luzu. Tylko pierwszy miesiąc jest trudny, bo belfrowie są jeszcze najeżeni i chcą troszkę postraszyć ;) W okolicach Gwiazdki wszystkie lody powinny być już przełamane ;)

Z takich dobrych rad, to na pewno powinno się dużo uczyć na samym początku roku szkolnego - tak dla dobrego wrażenia. I warto się zapisać do szkolnego PCK-a, lub wolontariatu, bo zapewniają dodatkowe punkty na egzaminie.

Tak więc, Marysiu, nic się nie bój, fajnie, że nawet cieszy cię myśl o nowej szkole ;)

Merie, tobie zazdroszczę już liceum. Nie mogę się go doczekać, a tu jeszcze rok ;)

<koniec moralizowania>

Isena

Jak już wspomniałam mam na imię Wiktoria, wybieram się do trzeciej klasy gimnazjum. Lubię czytać, rysować, robic zdjęcia, często siedzę na Mirriel czytając fanfiki i na dA wyszperowywując perły do swoich ulubionych), swego czasu kupiłam sobie gitarę, ale z autonauki wyszly nici. Kocham muzykę Yanna Tiersena, słucham ponadto głównie soundtacków z różnych filmów i wiele pojedynczych piosenek, które akurat wpadły mi w ucho. Jestem nędzną kucharką, moim wyczynem cukierniczym jest zrobienie krówek, kanelek i babeczek Dr. Oetkera z pudełka Wink

Co do szkoły nie cierpię matemetyki i niemieckiego, do czego skutecznie przyczynila się moja wychowawczyni. Za to lubię polski, historię,w-f , angielski i plastykę. Nigdy nie wymyślono mi przezwiska. Otaczam się kotami, których ciągle przybywa, i którym nigdy nie potrafie nadać stosownych imion, a nawet jeśli już jakieś wymyślę, to czesto je zapominam, więc w efekcie prędzej czy później każdy z nich zostaje "Koteczkiem". Boję się bólu, toteż każda wizyta u dentysty jest dla mnie torturą. Co do seriali, w czasie roku szkolnego oglądam "Dr. House`a" i "Ranczo". Co do mojej przyszłosci waham się nad medycyną. Nie wiem co jeszcze mogłabym dodać, przepraszam bardzo za ten chaos, który się u mnie panoszy, ale ja już tak mam. Narazie nie mam avatara, bowiem, musze najpierw rozpracować mojego Pikczer Menadżera... ( zmysl techniczny, jesli chodzi o elektronikę trochę nawala) Cóż, myslę, że powiedziałam wszystko co wydawało mi się istotne.
A! Moimi ulubionymi postaciami z LotR są Legolas i Sam.

Gość

No to ja też coś napiszę, choć krótko Smile

Oprócz tego, co mam napisane w profilu, dodam jedynie, iż mieszkam pod Wrocławiem, pracuję w drukarni jako grafik, mam teriera szkockiego o wdzięcznym imieniu - Bestia, a tolkienistyka jest moją pasją od wielu lat. W całym Legendarium najbliższe mojemu sercu są losy Atanich oraz związane z nimi dwie krainy - Śródziemie i Numenor.

No i tyle Smile

Bardzo miło jest mi Was poznać Smile

Gość

Nam również jest niezmiernie miło :)

Rair, masz piękne zdjęcia na DA - góry jesienią, samotne drzewo i cytaty z Tolkiena... Wsiąkłam, uwielbiam ten styl ;)

Gość

Dziękuję

Cieszę się, że się podobają Smile

Lubię robić zdjęcia, a jesień to jak dla mnie najpiękniejsza pora roku na nastrojowe fotografie Smile

Gość

No więc...
Mam na imię Agata i jestem pilną uczennicą gimnazjum. Mogę siebie określić jako niepoprawną romantyczkę, marzącą o miłości na całe życie i happy endzie ;]. Oprócz tego jestem nieco sceptyczna i złośliwa. Lubię książki, fantastykę, Francję ( Very Happy

), rysowanie... I Garfielda Very Happy

. W przyszłości chciałabym zostać może... lekarką. Albo pisarką. Albo tym i tym Wink

. Słucham The Rasmus, My Chemical Romance, Nirvany, Led Zeppelin itepe. Witam wszystkich Smile

.

Gość

Witamy również!

No cóż, masz ambitne plany - lekarz i pisarka ;) Zazdroszczę tym, którzy przy ścisłym umyśle porywają się jeszcze na pisanie. Ja też kiedyś myślałam o medycynie, głównie przez House'a i doktora Kildare'a. Ale to chyba naprawdę nie dla mnie.

Marysia

Popieram cię, Fay, medycyna jest... zbyt skomplikowana! Wystarczy mały błąd, a może przez ciebie ktoś umrzeć... Nieciekawa perspektywa. Co do pisarki, to ja mam ambitne plany na przyszłość - mogę pisać książki i od razu je ilustrować! Very Happy

Gość

Ale żeby być dobrym pisarzem i ilustratorem, trzba mieć naprawdę ogromny talent, by się wybić. Dla kogoś, kto po prostu lubi pisać, pozostaje raczej pisanie felietonów do gazet, względnie recenzji, lub tekstów krytyczno-literackich.

Kiedyś marzyłam o pisaniu książek dla dzieci, takich trochę niegrzecznych-bajek. To pragnienie nasiliło się we mnie, gdy w Empiku zajrzałam do działu dziecięcego. I załamałam się. Co te dzieci mają do czytania? Jak nie książeczki edukacyjne, to mini-słowniczki do angielskiego, albo grzeczne i puchate opowiastki o słodkich króliczkach.

Ja wychowałam się na baśniach braci Grimm, Bajarce, legendach, całej masie starych książek z okresu międzywojennego w stylu "Rogaś z doliny Roztoki" itp. Nie chcę jakoś tych dzieł gloryfikować, ale to było COŚ. Pełnokrwiści bohaterowie, humor, przygody (czasem mrożące krew w żyłach), akcja, napięcie... I dzieciaki to uwielbiają czytać. Kochają Piotrusia tak samo, jak fascynuje ich Kapitan Hak.

Dlatego tak się rozczarowałam, że późniejsze pokolenie będzie się wychowywać na czymś słabym literacko, z lekko tandetnymi ilustracjami. I oczywiście zapragnęłam to zmienić, podjąć krucjatę w ratowaniu biednych dzieciaczków xD Ale potem mi przeszło i machnęłam na to ręką.

Później za to zapragnęłam pisać dla młodzieży, czyli brutalnie, niepokojąco i z czarnym humorem. Ale to był również słomiany zapał.

W każdym razie, nie wiem jeszcze co chcę robić w przyszłości. Słowo "pisać" niesie ze sobą jakiś ładunek bezpieczeństwa, poczucie, że w tym mogę się kształcić. Oczywiście, pisanie fanfików jest tam małą cząstką tego co piszę teraz, i to mało ambitną. Ale jakoś trzeba odreagowywać, a fanfiki się świetnie nadają jako niezobowiązująca zabawa z piórem.

(wybaczcie, że tak drastycznie poszłam w stronę offtopu ;))

Ariana

Gość

Serina miło Cię poznać Smile

Medycyna to szczytny kierunek, podziwiam i życzę wytrwałości w realizacji planów Smile

Tak sobie myślę, że gdybym teraz znów mogła wybrać studia (skończyłam nauki Aulego, czyli geologię), to wybrałabym chyba weterynarię Wink

Lalaith

Ja mam dwa wymarzone zawody - archeolog i dziennikarka. Od niepamiętnych czasów waham się między tymi dwoma zawodami, a od czasu do czasu mam fazę na inne. Aktualnie chciałabym kontynuować rodzinną tradycję i pójść na budownictwo.

Gość

Tina Latawiec

Ja się jeszcze w ogóle nie wypowiadałam w tym temacie, wiecie? Pff. Nie wiem, jak to przeoczyłam.
Ale naprawdę nie mam siły pisać długiego posta o sobie, więc na razie tylko króciutko włączę się do rozmowy o wymarzonych zawodach.
Plany na przyszłość zmieniają się u mnie jak w kalejdoskopie i to w dodatku jest w tym spory rozrzut - od matematyki po dziennikarstwo, od chemii po historię. Obecnie już od dłuższego czasu rozważam głównie fizykę.

T.L.

Lalaith

..............
Fizyka. *wycofuje się, krzyżując palce*
Nienawidzę przedmiotów ścisłych, wspominałam o tym? Bo Buka jest okropniasta. Ewel nie jest zła, zwłaszcza poszukiwanie jej nieistniejącego domu i planowanie ślubu z panią W.

Gość

Medycyną zaraziłam się od House'a właśnie Smile

. Wcześniej na okrągło mówiłam, że lekarzem nigdy nie zostanę. Teraz na pewno nie chcę być kardiologiem i chirurgiem, raczej wybiorę dermatologa, psychiatrę albo laryngologa ;].

Ariana

Ej, fizyka jest fajna! <staje w obronie w imieniu klasy mat-fiz-inf>. Zwłaszcza jak robimy zadanka, któych więksozść nie ogarnia. Ew. jak nauczyciel stoi przed zapisaną tablicą i szuka, w którym miejscu "prostych przekształćeń" jest błąd.

Gość

Również uważam, że fizyka jest bardzo pasjonującą dziedziną Smile

W czasie studiów chodziłam z czystego zainteresowania na niektóre zajęcia ze studentami fizyki i bardzo mi się podobało Smile

Najbardziej fascynowała mnie fizyka jądrowa, atomowa oraz fizyka ciała stałego Smile

Natomiast z przedmiotów, które mieliśmy normalnie na studiach na moim kierunku, uwielbiałam krystalografię i krystalochemię Smile

Zasadniczo to mam duszę przyrodnika z lekkimi skłonnościami artystycznymi ;-)Aktualnie jestem na etapie zainteresowania meteorologią Wink