Dolina Rivendell

Mikayo

Wyżywanie się w związku z obejrzeniem całości czas zacząć! Takie małe coś, ale siedziało we mnie długo. I to pierwsze "coś" od dawna.
Łap, Fay, i tak tylko ty to przeczytasz!

EDIT.: Wersja zmieniona, zbetowana i ucięta.

Syn

„Jest na świecie piękna istota, u której jesteśmy wiecznymi dłużnikami – matka.”
- M. Ostrowski

- Willy, czego nienawidzisz najbardziej na świecie?
- Nie wiem, mamo. Niczego. - Odpowiedź padła od razu. Ton głosu złotowłosego chłopca sugerował, że wszelkie pytania nie są mile widziane, a wręcz bardzo przeszkadzają w pojedynku dwóch drewanianych rycerzy – prawego i lewego.
Słychać było delikatne westchnięcie, kobieta podniosła się i zbliżyła do syna po to, by zamknąć go w czułym uścisku. Willy przez moment próbował wyrwać się i wrócić do zabawy, po chwili jednak dał za wygraną, pozwalając, by gładziła go po poskręcanych puklach. Wykrzywił tylko usta i zmarszczył brwi w oznace niezadowolenia.
- Zastanów się, kochanie – szeptała, głaszcząc jego szyję. - To bardzo, bardzo ważne.
William utkwił wzrok w oknie, potem przeniósł go na drewnianych rycerzy. Ciężkie krople dudniły szaleńczo, uderzając w szkło.
- Może deszczu? - odparł z nadzieją, licząc, że to już koniec pytań. W odpowiedzi usłyszał
mruknięcie, mogło być jednocześnie wyrazem aprobaty jak i niedosytu.

Cisza. Ręce kobiety zamarły na ramionach chłopca w bezruchu. Na moment zimnym, marmurowym pokojem zawładnęły ich niepewne oddechy.

- A kogo kochasz najbardziej na świecie? - William poczuł, jak palce matki wbijają mu się w skórę. Trwali tak przez moment, nie patrząc na siebie. Przestraszył się.
- Ciebie.

Fayerka

Miiikuś, otaguj ;))

Jeju, pierwszy fragment jest świetny. Genialna scena i taka, no nie wiem, filmowa? Obrazowa? Normalnie widziałam mimikę Regan, choć jej nie opisałaś. I wręcz czuło się już ten jej lekko chory stosunek do syna, tą zaborczość.