 |
Dolina Rivendell
Twórczość Tolkiena
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Ariana
Kronikarka z Imladris
Dołączył: 03 Maj 2009
Posty: 2116
Przeczytał: 0 tematów
|
 Wysłany: Pią 17:44, 15 Mar 2013 Temat postu: [M] PWP w kostnicy (Sherlock BBC) |
|
|
Tak, drabbli nie piszę, z promptów nie piszę... Chyba że mam akurat coś ważnego do zmęczenia, wtedy każdy pretekst do nie robienia projektu jest dobry xD.
Myszyna napisała:
| Cytat: | | "No bo ujrzałam okiem swym, jak Sherlock wpatruje się w Molly pożądliwie, ona się płoni i drży, Sherlock podchodzi do niej krokiem czarnej pantery, pochyla się do niej jak do Adler i mruczy aksamitnie a zmysłowo "chciałbym przeprowadzić sekcję twoich zwłok" |
PWP w kostnicy
To był zwykły roboczy dzień, tak zwykły, jak tylko może być, kiedy jesteś patologiem w szpitalu i na co dzień pracujesz z miłymi trupami, a od czasu do czasu z policją i całkiem niemiłym detektywem konsultantem. Świeżo wymyta podłoga pachniała jeszcze silnym środkiem dezynfekującym, ale Molly przywykła już do tego zapachu. Ba, sama czasem przesiąkała nim do tego stopnia, że przestawała zwracać na niego uwagę. Ważne, że miejsce pracy zostało wysprzątane po ostatniej sekcji, ciało zapakowane z powrotem do szuflady, a stół sekcyjny błyszczał stalowo i jakby nie przejmował się tym, do czego zwykle służył.
Patolog odhaczyła ostatnie punkty na swojej liście i chciała już wyjść z pomieszczenia, gdy w drzwiach pojawiła się znajoma sylwetka w długim płaszczu. Sherlock Holmes wszedł do środka bez jednego "dzień dobry", pociągnął nosem, skrzywił się i ogólnie od wejścia wyglądał na niezadowolonego. Pewnie dlatego, że przyszedł zbyt późno i ominęła go sekcyjna zabawa.
Molly spodziewała się, że detektyw zawinie się i wybędzie z kostnicy, śmiertelnie obrażony, że na niego nie zaczekała, ale nic takiego się nie wydarzyło. Sherlock zamknął za sobą drzwi, dodatkowo przekręcając w zamku klucz, a potem spojrzał na Molly. Nie prześlizgnął się wzrokiem, ale tak solidnie, porządnie spojrzał. Tak, jak Molly zawsze chciała, żeby na nią patrzył.
- Sh-sherlock? - wyjąkała. Zawsze, zawsze musiała się przy nim zająknąć. ZAWSZE.
- Skończyłaś beze mnie - odezwał się Sherlock z urazą. Podszedł bliżej do stołu, przy którym Molly zamarła, jak zwykle tracąc resztki pewności siebie, gdy detektyw był w pobliżu.
- N-nie wiedziałam, że p-przyjdziesz.
Sherlock przejechał palcem po gładkim stole, jakby się nad czymś namyślał, a potem przysunął się jeszcze bliżej do Molly, tak, że dziewczyna poczuła na policzku jego ciepły oddech. Patolog pokraśniała i zdławiła odruch, który kazał jej uciec. Uciec, ale jednocześnie wyjść naprzeciw. Ot, taki drobny paradoks, który sprawił, że Molly nawet nie drgnęła.
- Myślałem, że będziesz chciała się ze mną zabawić - wymruczał nieoczekiwanie Sherlock tuż przy jej uchu, a jego głęboki głos połaskotał jej delikatną małżowinę. Molly poczuła, że jeszcze moment, a odjedzie w inny świat. Równie nienormalny, ale może trochę lepszy.
- J-ja..
- Jesteśmy sami - zapewnił ją Sherlock. Nim się zorientowała, chwycił ją w talii i sprawnym ruchem posadził na sekcyjnym stole. Znalazła się minimalnie wyżej, a Sherlock pochylał się tak, że niemal stykali się czołami. Molly pozwoliła, by instynkt wziął górę. Nie musiała nawet daleko sięgać, by go pocałować. W końcu zawsze chciała to zrobić.
Nie spodziewała się, że Sherlock odda pocałunek. Że będzie chciał. A tymczasem detektyw nie tylko nie uciekł, ale i wydawał się nieco poruszony, gdy w końcu cofnęła głowę i spojrzała mu w oczy, równie błyszczące, jak jej własne. Sherlock sięgnął dłonią do jej twarzy, potem do szyi... Molly westchnęła z zachwytu i już wiedziała, że to będzie najpiękniejszy dzień w jej życiu.
Teraz to Sherlock całował ją, w oczy, w usta, w szyję... Nie sięgnął niżej, ale Molly nie zamierzała go popędzać. To przecież było zbyt piękne, zbyt... nierealne. A jednak się działo.
Nawet nie wiedziała, kiedy została pchnięta na stół, kiedy poczuła pod głową zimny stalowy blat. Przez głowę przemknęła jej jakaś idiotyczna myśl, ale odpędziła ją jednym spojrzeniem na pochylającego się nad nią Sherlocka. NIC nie mogło popsuć jej tej chwili.
Prawie nic.
W jednej chwili czuła na skórze przyspieszony oddech Sherlocka, a w następnej detektyw wyprostował się i spojrzał na nią chłodnym wzrokiem, jakby ją oceniał. I to nie pod tym kątem, pod którym Molly obecnie chciałaby zostać oceniona.
- Więc tak to robią seryjni mordercy… - mruknął do siebie, a jego głos był pozbawiony choćby części tego czaru, którego używał przed chwilą. Molly zamarła w bezruchu, a potem zdała sobie sprawę, gdzie leży. Sherlock także musiał to zauważyć.
- Byłyby z ciebie całkiem ładne zwłoki do sekcji – powiedział pogodnie i wyszedł bez słowa. Molly dopiero po dłuższej chwili zdołała się pozbierać i skojarzyła, że to był chyba komplement. Chyba.
<wraca do trumny>
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
 |
die Otter
Jeździec Eomera
Dołączył: 11 Lis 2009
Posty: 1980
Przeczytał: 0 tematów
Skąd: Ze stepów Rohanu
|
| Wysłany: Pią 22:33, 15 Mar 2013 Temat postu: |
|
|
|
Kwiiiik!!! Arian, kocham Cię! To jest genialne! Chichotałam jak głupia od samego początku, bo byłam pewna, że jeśli Molly jest tak kanoniczna, Sherlock też z pewnością jest. A w tym wypadku to po prostu nie mogło się skończyć inaczej! Co nie zmienia faktu, że i tak końcówka mnie zaskoczyła/rozwaliła/ómarła i teraz chichoczę i wielbię Cię jeszcze bardziej! XD
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
