Dolina Rivendell

Aeria

Szukam lepszego tytułu, jak ktoś ma, to proszę pisać ^^ A tekst ogólnie pisany pod wpływem Wena, który dziwnym trafem nie uciekł po tym, jak napisałam pierwsze zdanie... Może dlatego, że miałam motywację do skończenie tego tekstu...?

Leżałem sobie tak, jak zwykle. Tam, gdzie zwykle, zresztą. Nie spodziewałem się tego, że nagle ktoś mnie kopnie. A jednak, stało się. Zdziwiłem się niezmiernie, ponieważ rzadko jakiś człowiek czy też zwierzę przechodziło tymi starymi, wąskimi uliczkami, które, zdawałoby się, donikąd nie prowadziły.

Nagle znalazłem się w czyjejś dłoni, a następnie w przytulnej, choć nieco ciasnej jeansowej kieszonce.

Przez kilka godzin nikt sobie o mnie nie przypomniał. Gdy już zacząłem tracić resztki nadziei, ktoś chwycił mnie w swoją dłoń, położył za przeszklonymi drzwiami na miękkiej poduszeczce. Za szybą dojrzałem ciepły uśmiech. Poczułem się jak w domu, choć byłem tylko kamieniem.

Kiran

Musiałam przeczytać dwa razy, żeby cokolwiek z tego zrozumieć. I znowu mam mieszane uczucia.
Z jednej strony drabble poprawne, oprócz:

Tina Latawiec

Hmm, hmm, hmm. Sama nie wiem. Styl faktycznie przyciężki jak na sto słów, ale to da się znieść. Bardziej chodzi o treść. Nie jestem pewna, co chciałaś osiągnąć. Zaskoczyć? To się na pewno nie udało. Wiedziałam, że chodzi o kamień od pierwszych słów. A może wcale nie zaskoczyć? Bo ja tu widzę coś jeszcze. Widzę kamień będący pamiątką, wspomnieniem nowoodkrytych choć starych uliczek… Widzę ciepło pamięci zamkniętej za szybką… Nadinterpretacja? Sama nie wiem. Ale jeśli nie, to to jest warte rozwinięcia do miniaturki. Tak mi się wydaje.
Podsumowując – nie wiem, co o tym sądzić. Ale coś w tym jest.

T.L.