Dolina Rivendell

Solena Faé

Laiuniu, słonko. To dla Ciebie, zaległy prezent urodzinowy zamiast również zaległego Gimlasa - który na pewno kiedyś w końcu powstanie Wink

wiersz powstał juz jakiś czas temu i tak sobie leżekował, więc tak sobie pomyślałam, że może Ci się spodoba? w każdym razie, najlepszego! I tego, no, miłego czytania życzę wszystkim Smile

POETA
Prędko się toczą ciche wody Sidriny
Przez mroki wieków, przez zielone gęstwiny,
Gdzie dzikie, wolne serce wilka bije
Tam, kędy chybka struga się wije.

O! Sidrinel, srebrnolica pani!
Patrzysz wkoło błękitnymi oczami
Na bieg wydarzeń, zakręty historii.
Jam Twój sługa! Twoim serce moje
Oddane, wierne, me poema – Twoje.
Spocznij na chwilę, niech usta Twe blade
Przepowiedzą mi legendę, wspomnienie stare,
Co oczy Twe widziały – niech dziś uszy me usłyszą.

SIDRINEL SREBRNOLICA
Synu mej duszy, dziecko karmione mą myślą,
Pragniesz opowieści? Usłyszą Twe uszy,
A twe oczy zapłaczą, gdy w tej głuszy
Poznasz co Ci powiem prawdziwego.
Słuchasz, synu?

POETA
Słowa każdego.

SIDRINEL SREBRNOLICA
Dobrze. Pod koronami drzew rozłożystych,
Wśród szeptu konarów złotolistnych,
Gdzie jasnoocy i szybkostopi oddychają tchnieniem
Wieków, które odeszły w zapomnienie,
Gdzie ja – Sidrinel stara – wody swe toczę
I strzegę, gdy tylko złe blisko zoczę,
Pod sklepieniem konstelacyj i marzeń,
Otuleni gęstym listowiem zdarzeń,
Otoczeni ciszą jakoby miękkim całunem -
Jednako obcy i jednako sobie znani.
Od dziejów zarania po ostatnie tchnienie słońca,
Przeznaczeni u gwiazd, przeznaczeni u miesiąca,
Związani duchami jak jedno istnienie
Z jednym spojrzeniem, jednym westchnieniem -
Spotkali się.

POETA
Któż, Srebrnolica Pani?

SIDRINEL SREBRNOLICA
Złota Panna i Pan Leśnej Otchłani.
Długo stali w ciszy niezmąconej zielonej polany
Na mym prawym brzegu, myślami splątani,
Myślami złączeni, zanurzeni w spojrzeniu
Niczym w najskrytszym serca, duszy marzeniu.
Cóż to był za widok, który jeszcze dziś me oczy cieszy!
Panna niczym zaranna gwiazda, co do świtu spieszy
By zasnąć i w ciszy słodkiego odrętwienia
Czekać na Pana swego istnienia,
Który zorzy wieczornej podobny i leśnej,
Mrocznej, nieokiełznanej dziczy tajemnej.

POETA
Czy bardzo piękna była?

SIDRINEL
Niczym anioł,
Co opuściwszy niebieskie pałace na ziemi stanął.
Niczym elf, leśny duszek, driada,
Której szaro-złota włosów kaskada
Spływała na ramiona jakoby słońca lśnienie,
Tak delikatna, że jedno wiatru tchnienie
silniejsze mogłoby porwać ją i unieść
w szerokiego nieba nieznane czeluście.
Spójrz, synu mój, to ta polana,
Dziś blaskiem miesiąca zalana,
A na tamtym drzewie – ich królestwo.
Wiele godzin tam przepędzili,
Czasem rozmawiali, w oczy patrzyli,
A ja czuwałam...

POETA
Czemu zamilkłaś, Pani?
Jaki koniec tej historii?
Mów proszę, opowiadaj, Sidrino Srebrnolica,
Bo prawdziwie pięknymi słowy prawisz dzisiaj.

SIDRINEL
Wzdragam się przed tej historii zakończeniem,
Przed jego jasnym, wyraźnym wygłoszeniem.
Bo cóż to za smutek – gdy w szczęścia godzinie
Zadra śmiertelna tkwiła w Panny rodzinie.
Królów córą była Nimrael śliczna,
Jej przypadała korona dziedziczna,
Co ojca starego siwe skronie znaczyła
I dumnie na pochylonej głowie świeciła.
Bezduszny to władca, co zamknął dziewczę młode
W wysokiej wieży, pod strażą, o chlebie i wodzie,
Aby jako królowa przyszła ludu swego
Porzuciła przez gwiazdy przeznaczonego
Ukochanego Pana Lasu, co niegodny był
Ręki królewny – następczyni.
Ach, cóż to była za rozpacz!
Jam wszystko to widziała, każdy samotny dzień,
Na twarzy każdy okrutnego bólu cień,
Każdy krzyk pierwotny, każdą łzę błyszczącą,
Cicho po bladym licu spływającą.
Dwadzieścia wiosen trwała ta udręka,
Dwadzieścia wiosen – gdy On ciągle czekał
Wśród leśnych, dzikich ostępów mieszkając,
Z nikim dwadzieścia lat nie rozmawiając.
Jedynie co noc, przy miesiąca blasku
Srebrzystym, aż po pierwsze lśnienie brzasku,
Pod czarnego, groźnego wilka postacią niepoznaną
Warował na skraju lasu, czuwając nad ukochaną,
Przez krzewy chroniony od oczu niechcianych,
W gąszczu listowia, w mrokach nieprzejrzanych,
Dręczony tęsknicą i żałością serca,
Co noc w wysokiej wieży okno zerkał.
Lecz dwadzieścia wiosen minęło bezpowrotnie,
Po dwudziestu zimach król odszedł samotnie
I pierwszego dnia miesiąca ósmego
W objęcia zaświatów oddał ducha swego.
Ach, cóż to za wieść cudowna, wspaniała,
Na którą Nimrael Złota tak długo czekała!
Z dniem bowiem zgonu jego rozkazy wygasły,
I królewna znów mogła żyć w słońcu jasnym.
Jednak wieża daleko od pałacu stała,
Dzień z okładem nowina tam jechała,
Którą Pan Lasu usłyszał ukradkiem wcześniej
I z sercem radosnym wyszedł ze swej leśnej
Ciemnicy na jasne dnia słońce,
Zapominając o ukryciu za skrytym miesiącem,
Pod wilka postacią pobieżył, jako stał
Do miejsca uwięzienia na boru skraj.
Jakież było strażników przerażenie,
gdy tuż na ręki wyciągnienie
Stanął w pełnej krasie zwierz ten srogi,
Duma lasu i lasu Pan, opiekun drogi.
I nim Leśny Władca swe prawdziwe oblicze objawił,
Jeden z nich kuszę napiął, wymierzył – i zabił!

POETA
Smutne to słowa w tej smutku godzinie,
Tym straszniejsze, że prawią o czynie
Prawdziwym, wspomnieniu, z przeszłych
Wieków historii o losach bolesnych
Dusz prawych, młodych, kochających i pięknych.
Prawdę Twe usta rzekły, iż me oczy zapłaczą,
Gdy duszy wzrokiem wszystko zobaczą
Tak dokładnie jak powiedziałaś, niczego
Nie pomijając, nie opuszczając złego.
Zdradź jednak, o Sidrino srebrnowłosa,
Jak pięknej Nimrael potoczyły się losa
Dalsze po zgonie przeznaczonego
Pana Lasu, kochanka wiernego?

SIDRINEL
Odeszła.
Po ukochanego śmierci niesprawiedliwej,
Gdy wyszła z więzienia – wieży zimnej,
Przypadła do boku jego wciąż ciepłego,
Do futra powoli zanikającego,
Co tyle lat przy życiu utrzymywało,
A teraz zdradziło – i spływało
Szarą rzeką ukazując prawdziwe oblicze,
Tak piękne jak wcześniej zabójcze.
Nie przywiodły go do światła łkania,
Ni zaklęcia szeptane, ni błagania,
Legł nieruchomy niczym jeden z kamieni
Wieży co w słońcu blaskiem się mieni,
Tak niepozornej jako małe dziecię,
Co symbolem dobra na świecie.
Bo i winna przed Bogami nie była-
Wola króla zmarłego to sprawiła,
Że oszalała Nimrael ostatni pocałunek krwawy
Na ustach zimnych złożywszy, gubiąc skrawy
Odzienia, nie patrząc kierunku ni drogi
Uciekła w lasu głębinę, mrok srogi,
Przejmując pieczę nad nim i staranie,
W wilczej postaci znajdując upodobanie.
Po dziś dzień ją widuję u mych brzegów.
Wciąż przychodzi, mimo tylu wieków,
Każdego roku jednako na polanę bieży,
Gdzie los ich połączył po raz pierwszy
I w ciszy słodkiego zapomnienia,
Wśród wieków minionych i przeznaczenia
Dawnego śmiertelnej woni
Rzewnie wilcze łzy roni...

Lalaith

JEJUUUU SOL KOCHAM CIÈ JESTEŚ WSPANIAŁA I IDĘ CZYTAĆ *-*

edit: A teraz brakuje mi słów po prostu. Ja wiem, że każda z nas tutaj ma talent, ale Ty jesteś po prostu... To wspaniałe i piękne, i pewnie gdybyśmy żyli w romantyzmie, zostałabyś Wieszczką narodową której Mickiewicz mógłby buty czyścić. Jesteś niebywała, Soluś, a ja czuję się zaszczycona. I ślicznie dziękuję :*