Dolina Rivendell

die Otter

Muszę się przyznać, że pomysł nie jest mój, ale został zerżnięty z angielskiego opowiadania z zupełnie innego fandomu, kóre czytałam wieki temu. Po prostu przyszło mi do głowy podczas zajęć, że taka sytuacja pasuje do tych bohaterów. I zamiast słuchać nauczycielki, stworzyłam takie cuś.

Wierzchowiec (nie) dla księcia

-Jak to „koń nie dla mnie”? - oburzył się Eomer. - Jestem siostrzeńcem króla Riddermarchii, mogę jeździć na każdym koniu w Rohanie!
-Ależ kuzynku, ten koń naprawdę nie nadaje się dla ciebie.
-Już ty się o to nie martw, kuzynie. Potrafię ujeździć nawet najdzikszego rumaka!
-Nie tego – zachichotał Theodred.
-A chcesz się założyć? - napuszył się Eomer.
-Zgoda, zakład! - zawołał Theodred ze śmiechem, co jeszcze bardziej rozjuszyło Eomera.
Na polecenie Theodreda stajenni wprowadzili na dziedziniec malutkiego łaciatego kucyka, nie sięgającego im nawet do pasa.
- To właśnie jest Wróżka, nowy wierzchowiec Eowiny. Proszę, wsiadaj! - zachęcił chłopaka Theodred. - Życzę przyjemnej jazdy!

Ariana

Będzie krótko i niekonstruktywnie.
Kwiiiiiiiiiiiiiik! Nie wiem co prawda, czy to ma wiele wspólnego z drabble, dawno przestałam wnikać w szczegóły tej formy. Niemniej, podobało mi się. Dwaj kuzyni w wieku drażliwym zapewne, więc każde wzięcie pod włos spotka się natychmiast z protestem i chęcią udowodnienia, że musi być inaczej. I w tym momencie ten mały kucyk jest uroooooczy xD Zwłaszcza, jak wyobraźnia podsuwa minę Eomera w tym momencie. Tekścik jest przyjemny i wywołał u mniw szeroki wyszczerz przy ostatniej linijce.

Z technicznych, to Ci ogonek uciekł jeden

Solena Faé

Ottiś, tekścik po prostu uroczy. Już wyobrażam sobie puszącego się Eomera ^^ Niesamowicie poprawił mi humor w dniu dzisiejszym. A moja absolutna perełka:

Fayerka

Łiiii, fajna scenka rodzajowa ;) W Eomerze jakbym widziała siebie w wieku sześciu-siedmiu lat, choć on pewnie jest tu starszy. Ja tak samo miałam wtedy dość wybujałe ego ;)

Nie wiem z jakiego fandomu pochodził oryginalny pomysł, ale tu sprawdza się doskonale, w końcu trudno pisać o Rohanie bez końskiego motywu. Tutaj jest on wyjątkowo zabawny i jestem skłonna uwierzyć, że takie zajście mogło mieć miejsce.

Drobiażdżek, ale cieszy :)